Chove, e non para.

Non moito, pero incesablemente. Cando cruzo de volta a ponte do Barbaña xa teño os hombreiros completamente empapados. Cruzo o rio, por chamarlle algo, mentres o ceo descarga contra as ruinas da fabrica de ladrillo e as vivendas anexas das que só resiten un par en pé, coma nunha eterna aposta contra a ley da gravedade que estou seguro perderán, e non moi lonxe un gato vagabundo persegue miañando á que pronto será a sua cea.
Xa chegando ao outro lado paso baixo unha farola fundida e outra que pestanexa lentamente cada poucos segundos costandolle volverse encender, coma se foran os seus ultimos latexos de vida. Ninguén as cambiará en meses, de feito, tal vez nunca se cambien. Esto non e a Rua do Paseo cos seus luxosos edificios da banca aos lados, nin sequera é un barrio de nova construcción cheo de vida. Nesta zona os barrendeiros cada vez se adentran menos de madrugada e aos meniños non se lles permite pasear despois das 8:30, cando a escuridade se apodera da cidade.
Enfilo a miña rua por fin e alzanse ante min un sinfin de vivendas de clase media (que alguén me explique que carallo significa eso) onde se amontonan os corpos cansos e sin rostro do motor da sociedade. Aló ao fondo baixo dous enormes paraugas duas señoras estan de palique no medio da acera, arranxandolle a vida a filla de nonseiquén que se quedou preñada.
Aqui as paredes escupen a verdade a cara, o vento trae rumores universais e algunha esquina ten restos de sangue de inocentes, e non tan inocentes.
E mentres tanto chove, e non para.