AnxoCaido

Levantei a vista e aló estaba, mirandome co seu ollar negro e profundo examinando a miña ialma con un simple pestanexo dos parpados. De súpeto agarroume con forza e remontouse a traves do ar e da luz, sobre tódolos obstáculos, elevoume sobre todo o que coñecia e deixoume ver con claridade que todo aquilo era pouco menos que prescindible.

Polo de pronto sigo voando pero agardo, agardo temeroso de que o anxo escuro cumpla a sua misión e me leve ao inferno, onde eternamente recordarei as suas gadoupas contra a miña pel ferida e o seu alento no meu rostro.