non

nunca
xamais
me faledes, coas bocas cheas de sabiduria
desa que tanto empregades, combinada
coa vosa mirada de desprecio, inherente
as vosas experiencias vitais, que se limitan
a madurar gardando as apariencias, para
poder finxir vivir.

vida
vida??
non merecedes pronunciar esas catro letras
se o unico que facedes e camiñar polo mundo
xuzgando, opinando e cortando a imaxinación
con tetricos fouces agachados no interior
da vosa propia agonia existencial

non
nunca
xamais
se vos ocurra tratar de axudar, a arranxar
unha vida que endexamais estivo rota
cousa que nunca saberedes, por que

non
nunca
xamais
estivestes vivos

ás veces a vida é mais que vivir